Εκτός από τις επεμβατικές μεθόδους για την διερεύνηση της υπογονιμότητας, τα τελευταία χρόνια έχει προστεθεί και ένας μεγάλος αριθμός μη επεμβατικών μεθόδων οι οποίες αφορούν την μελέτη διαφόρων παραγόντων. Οι λόγοι που φτάσαμε στην μελέτη όλων αυτών είναι οι εξής:
- διεύρυνση της γνώσης μας για τον μικρόκοσμο του γεννητικού συστήματος
- ανακάλυψη πολλών νέων κυτταρικών παραγόντων
- βελτίωση των διαγνωστικών μέσων
Οι εξετάσεις που γίνονται σήμερα και αφορούν παράγοντες που επηρεάζουν την γονιμότητα είναι πολύ περισσότερες από αυτές που γίνονταν πριν από 10 χρόνια. Ένας μεγάλος αριθμός ερευνητών διαφόρων ειδικοτήτων ασχολήθηκε και ασχολείται σε όλο τον κόσμο για να διευκρινίσει θέματα όπως π.χ. γιατί σε άλλες γυναίκες επιτυγχάνεται και σε άλλες αποτυγχάνει η εξωσωματική παρότι και ηλικιακά και οργανικά ταιριάζουν. Ταυτόχρονα ανακαλύφθηκαν κυτταρικά στοιχεία τα οποία ακόμα αξιολογείται η σημασία τους και δεν έχουν μπει στην διαδικασία διερεύνησης τουλάχιστον όσον αφορά την υπογονιμότητα ( όπως π.χ. τα μόρια κυτταρικής σύνδεσης integrins, cadherins, c-myc κλπ) και άλλες οι οποίες μόλις επιβεβαιωθεί ο ρόλος τους πιθανόν να αποτελέσουν μέρος των μελλοντικών εξετάσεων υπογονιμότητας.
Με το πέρασμα του χρόνου και την βελτίωση των διαγνωστικών μεθόδων ανακαλύφθηκαν π.χ. οι ερπητοϊοί στο σπερματικό υγρό. Μόνο η μέθοδος PCR (αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης) για την ανίχνευση DNA αλυσίδων μας αποκάλυψε την παρουσία τους στο σπερματικό υγρό. Ή άλλο παράδειγμα την παρουσία DNA χλαμυδίων στα κύτταρα του ενδοτράχηλου και του ενδομήτριου. Επίσης διερευνήθηκε η δράση του ανοσοποιητικού συστήματος της γυναίκας και η συμπεριφορά του σε μία εγκυμοσύνη μέσω του ανοσοφαινότυπου.
Σταδιακά αποδείχτηκε η δράση της ορμόνης Ινσουλίνης και του IGF-1 στην σωστή λειτουργία της ωοθήκης (ωρίμανση ωοθυλακίου, ωορρηξία, λειτουργικότητα ωχρού σωματίου). Κάποτε η Ινσουλίνη ήταν απλά η υπεύθυνη ορμόνη για τον σωστό μεταβολισμό των υδατανθράκων. Τώρα ξέρουμε ότι είναι μία ορμόνη με μεγάλο εύρος δράσης στον οργανισμό.
Αποκαλύφθηκε ο ρόλος της κληρονομικότητας της θρομβοφιλίας και η σχέση της με αποτυχημένες κυήσεις. Το υψηλό ποσοστό θρομβοφιλίας στην Ελλάδα όπου σε κάποιες περιοχές φτάνει και το 7% κατέστησε την διερεύνησή της απαραίτητη όχι μόνο σε παθολογικές καταστάσεις του αίματος αλλά και σε: εμφράγματα του μυοκαρδίου, αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια, παλινδρόμηση/αποβολή κύησης.
Αμφισβητήθηκε πολύ ο ρόλος κάποιων άλλων παραγόντων με αποτέλεσμα να μην διερευνώνται πλέον παρά μόνο μεμονωμένα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Θα θυμάστε τον θόρυβο με τα εμβόλια της γρίπης όπου το 90% των γιατρών ήταν αντίθετοι στην χορήγησή τους (και αποδείχθηκαν σωστοί) έναντι ενός μικρού ποσοστού που τα υποστήριξε και τα συνέστησε. Έτσι συνέβη και με τους παράγοντες της υπογονιμότητας όπου ένα μεγάλο ποσοστό γιατρών και Συνεδρίων τους θεωρεί αναποτελεσματικούς (όπως π.χ. τα λεγόμενα αντιπατρικά αντισώματα). Άλλους τους θεωρεί όχι μόνο αναποτελεσματικούς αλλά και επικίνδυνους για μετάδοση νοσημάτων (όπως π.χ. η θέση του Αμερικανικού ΕΟΦ για τα εμβόλια λεμφοκυττάρων).
Διερευνήθηκε η δράση της ορμόνης Προγεστερόνης, για την οποία αποδείχθηκε από χρόνια η δράση της στο ανοσοποιητικό σύστημα της γυναίκας στην διάρκεια της εγκυμοσύνης. Η Προγεστερόνη ρυθμίζει ουσιαστικά το ανοσοποιητικό σύστημα ώστε να μην ενοχληθεί το αναπτυσόμενο έμβρυο.
Όλα αυτά από μόνα τους ή σε συνδυασμό προστέθηκαν στην λογική της διερεύνησης της υπογονιμότητας. Το ζευγάρι ενημερώνεται για τα νέα δεδομένα και για τον πρόσθετο έλεγχο στον οποίο θα υποβληθεί σε σχέση με ένα ανάλογο ζευγάρι της δεκαετίας του 1990. Η έρευνα ακόμα συνεχίζεται και δεν σταματά όχι μόνο για την υπογονιμότητα αλλά για όλους τους Τομείς της Ιατρικής. Όσο ανακαλύπτουμε το ανθρώπινο σώμα τόσο συνεχίζουμε.
