Μπορεί να είναι όλα αυτά. Μεγάλο ρόλο παίζει τελικά και το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει ο καθένας από εμάς, πόσο πιέζεται να ακολουθήσει κανόνες και πόσο προσαρμόζεται στην πίεση αυτή η οποία αργότερα γίνεται ένας ψυχαναγκασμός που έχει σαν πρωταρχικό σκοπό να οδηγεί κάποιον στην τελειότητα αλλά καταλήγει μάλλον να τον συνθλίβει ψυχολογικά στην παραμικρή αποτυχία.
Ίσως το περιβάλλον το ίδιο να μην είναι ικανό να επηρεάσει τόσο πολύ τον ψυχισμό του ανθρώπου αφού πολλές φορές άνθρωποι που είναι στο ίδιο περιβάλλον δεν εκδηλώνουν το stress με την ίδια ένταση. αλλά και ο ίδιος ο μηχανισμός του stress δεν είναι εστιασμένος σε κάποιο σημείο του σώματος ώστε να μπορούμε να τον ελέγξουμε ανά πάσα στιγμή.
Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη το θέμα ψυχισμός, χαρακτήρας και τα πιστεύω μας τα οποία είναι μεγέθη που δεν επιδέχονται όρια και δεν γίνεται να μετρηθούν και ας εστιάσουμε λίγο πάνω στο θέμα του τι συμβαίνει στο σώμα μας κάθε φορά που εκδηλώνεται μία κατάσταση που οδηγεί σε stress. Πέρα από τα εγκεφαλικά κέντρα τα οποία με τους δικούς τους μεταβιβαστές βιώνουν αυτές τις καταστάσεις και εκδηλώνουν μία μορφή αντίδρασης με αυξομειώσεις της έκκρισής τους (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ενδορφίνες και τα οπιοειδή του εγκεφάλου). Σκοπός της εσωτερικής αυτής, ρύθμισης η οποία δεν υπόκειται σε συνειδητές εντολές, είναι να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση με το λιγότερο δυνατό κόστος για τον οργανισμό. Ο εγκέφαλος ουσιαστικά εκκρίνει ουσίες προσπαθώντας να ξεπεράσει το πρόβλημα. Η επιτυχία ή η αποτυχία του εγχειρήματος είναι ορατή γύρω μας. Εύκολα διακρίνουμε ανθρώπους που έχουν αντοχές όπως και εύκολα ξεχωρίζουν εκείνοι που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν. Σίγουρα η μονόχνωτη άποψη της σύγχρονης Ιατρικής δεν θα ικανοποιεί όλους. Είναι λογικό κάποιοι να πιστεύουν ότι δεν είναι όλα θέμα ουσιών, εκκρίσεων, αντιδράσεων αλλά είναι κάτι παραπάνω. Αυτό το κάτι παραπάνω ακριβώς είναι που μας κάνει να σκεφτόμαστε, να αναλύουμε, να διεκδικούμε και να αμυνόμαστε. Αυτή η λογική και το συναίσθημα είναι που μας ξεχωρίζει ώστε αν και ίδιοι να είμαστε τόσο διαφορετικοί.
Το stress, για να επιστρέψουμε στην Γυναικολογία, μπορεί να επηρεάσει τον κύκλο μιας γυναίκας και να την αγχώσει ακόμη περισσότερο. Ο μηχανισμός του stress που θα οδηγήσει στην διαταραχή του κύκλου χρησιμοποιεί για τον λόγο αυτό τις ορμόνες του άξονα ΥΥΕ (Υποθάλαμος-Υπόφυση-Επινεφρίδια). Συγκεκριμένα σε κάθε κατάσταση που εκδηλώνεται το stress αυξάνει η έκκριση της ορμόνης CRH από τον Υποθάλαμο. Αυτή με την σειρά της αυξάνει τα επίπεδα της ορμόνης ACTH η οποία παράγεται από την Υπόφυση και τελικά αυξάνουν τα κορτικοστεροειδή από τα επινεφρίδια. Με λίγα λόγια ένας από τους άξονες που περιγράφεται στην ενότητα Ενδοκρινολογία διεγείρεται σε παραγωγή ορμονών που έχει σαν αποτέλεσμα την αναστολή του κύκλου. Αυτό το πετυχαίνουν αναστέλοντας την ορμόνη GnRH από τον Υποθάλαμο.
Αν βέβαια λάβουμε υπόψη μας και το γεγονός ότι τα κορτικοστεροειδή επηρεάζουν και το ανοσοποιητικό μας σύστημα, εύκολα γίνεται κατανοητό ότι σε καταστάσεις stress αυτό μπορεί να εκδηλωθεί σε άλλους σαν μία απλή διέγερση που δεν γίνεται αντιληπτή και σε άλλους με δερματικές εκδηλώσεις που χαρακτηριστικά εμφανίζονται σε καταστάσεις έντονου stress. Όσοι έχουν ιό του έρπητα στα χείλη θα έχουν να περιγράψουν μία επανεμφάνιση της βλάβης σε καταστάσεις stress που οφείλεται στην μερική καταστολή του ανοσοποιητικού συστήματος.
Η αντιμετώπιση του stress είναι πολύπλευρη και δεν απαιτεί απαραίτητα φαρμακευτική θεραπεία. Πολλές φορές μπορεί να αντιμετωπιστεί με την συζήτηση, την επαφή με αγαπημένα πρόσωπα ή ακόμα και την αναπροσαρμογή προσωπικών σχεδίων. Έσχατη λύση είναι η φαρμακευτική αγωγή.
