Η νευρογενής άνορεξία έγινε γνωστή σαν η ασθένεια των μοντέλων αφού στον συγκεκριμένο επαγγελματικό χώρο για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα θεωρούσαν ότι όσο πιο αδύνατη είναι μία κοπέλα τόσο μεγαλύτερη θα ήταν η επιτυχία της. Ο άνθρωπος έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης μίας συγκεκριμένης βιομηχανίας η οποία μάλλον πίστευε ότι η ιδανική γυναίκα έπρεπε να έχει τις διαστάσεις μίας πλαστικής κούκλας βιτρίνας. Νεαρές γυναίκες υποβάλλονταν σε εξαντλητικές δίαιτες και χρησιμοποιούσαν φάρμακα και διάφορα σκευάσματα με μόνο σκοπό να είναι ακόμα πιο λεπτές.

Ήταν λογικό, νεαρά κορίτσια γύρω από την ηλικία της εφηβείας, να θελήσουν να μυηθούν στην τέχνη αυτή για να μοιάσουν στα πρότυπά τους. Όλοι περάσαμε από την φάση αυτή όπου χρησιμοποιούσαμε πρότυπα και θέλαμε να μοιάσουμε σε αυτά. Είναι άδικο να κατηγορήσεις κάποιον που κάνει αυτό που κάνουν όλοι οι άνθρωποι. Μεγαλώνοντας και με την ωριμότητα της ηλικίας διαπιστώνει κανείς ότι τα πρότυπα δεν είναι απαραίτητα αυτό που ψάχνει κανείς, είναι άνθρωποι πολλές φορές τραγικοί στην ζωή τους. Εφόσον λοιπόν όλοι το κάναμε αυτό, έχουμε υποχρέωση να καθοδηγήσουμε και να συμβουλεύσουμε τους επόμενους, όχι να τους κατακρίνουμε.

Πολλοί τρόποι έχουν μαθευτεί που χρησιμοποιούσαν νεαρά κορίτσια για να γίνουν πολύ λεπτά. Προκλητοί έμετοι, άρνηση λήψης τροφής, μείωση της ποσότητας τροφής στο ελάχιστο. Κάποια στιγμή χάνονται τα όρια της ηθελημένης απώλειας βάρους και περνάει κανείς στην πεισματική και ψυχαναγκαστική άρνηση λήψης τροφής. Η εφηβεία είναι μία περίεργη φάση στην ζωή του ανθρώπου. Είναι η πρώτη φορά που οι νέοι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι τα κοινωνικά δεσμά είναι νοητά, ότι όλα είναι υπό αμφισβήτηση και ότι είναι ελεύθεροι να εκφραστούν με τον τρόπο που θέλουν, να γνωρίσουν καταστάσεις, να πειραματιστούν. Σημαντικό ρόλο έχουν οι γονείς. Πρέπει να μάθουν να ακούν και να προσαρμόζονται, όχι μονο να απαιτούν. Αν ακούει κάποιος, αν κατανοεί αυτό γίνεται αντιληπτό από τον έφηβο και κάποια απαίτηση του μεγαλύτερου θα εισακουστεί.

Η νευρογενής ανορεξία ξεκινάει σαν συνεχής δίαιτα. Οι λόγοι μπορεί να είναι:

• επαγγελματικοί
• μίμηση μίας φίλης
• μίμηση ενός πρότυπου
• υπερβολική εμπιστοσύνη σε άρθρα περιοδικών αμφίβολης εγκυρότητας

Ο ναρκισσισμός (η λογική του να αρέσει) είναι το κίνητρο. Η συνεχής δίαιτα κάποια στιγμή περνάει στην ψυχαναγκαστική φάση της προσκόλλησης σε αυτήν. Η λήψη τροφής τύτίζεται με κάτι πολύ εχθρικό. Η συμπεριφορά διαταράσσεται ίσως και από την έλλειψη ζωτικών ιχνοστοιχείων του σώματος και έρχεται η επιθετικότητα και τα ξεσπάσματα. ο οργανισμός εάν μάθει να μην δέχεται τροφή, προσαρμόζεται σταδιακά σε αυτό, το στομάχι συρρικνώνεται, το σώμα υπολειτουργεί. Η αποδόμηση του ανθρώπινου σώματος είναι σταδιακή. Η νεαρή κοπέλα θα περνάει από φάσεις έντονης βουλιμίας και εμέτων σε φάσης πλήρους ανορεξίας. Σαν το σύνδρομο των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Η κατάσταση αυτή αφορά ηλικίες 10 έως 25 ετών, κυρίως κορίτσια. Η αρχική απώλεια βάρους είναι τόσο μεγάλη που γίνεται πολύ εύκολα αντιληπτή. Η συμπεριφορά του κοριτσιού μπορεί να είναι τελείως συγκεκαλυμμένη π.χ. να προφασιστεί ότι είναι χορτοφάγος και να αρνηθεί έτσι σχεδόν το σύνολο των τροφών. Η υπερκινητικότητα είναι αποτέλεσμα της έλλειψης ιχνοστοιχείων. Παρόλα αυτά τίποτα το παθολογικό δεν υπάρχει στο σώμα της ώστε να δικαιολογεί την απώλεια βάρους. Το ορμονικό προφίλ διαταράσσεται με αποτέλεσμα να εξαφανίζεται η περίοδος (αμηνόρροια). Όταν πια εγκατασταθεί η ψυχογενής ανορεξία η λήψη τροφής είναι σχεδόν αδύνατη και η εισαγωγή σε Νοσοκομείο είναι επιβεβλημένη. Η νευρογενής ανορεξία έχει μεγάλη θνησιμότητα. Ο οργανισμός εξαντλείται από οποιοδήποτε συστατικό και η αναπλήρωσή τους δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η κατάσταση είναι αναστρέψιμη, δηλαδή ότι όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν. Η παρακολούθηση δεν αφορά μόνο την αναπλήρωση των απωλειών σε βάρος. Αφορά και ψυχολογική υποστήριξη από εξειδικευμένους επαγγελματίες. Μάλιστα η ψυχολογική υποστήριξη συνεχίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα ώστε να είναι σίγουρο ότι κάτι τέτοιο δεν θα ξανασυμβεί. Άλλωστε όταν ο άνθρωπος περάσει την ηλικία μίμησης με πρότυπα, διαμορφώνει τον δικό του χαρακτήρα και τις δικές του άμυνες, βάζοντας όρια στον εαυτό του τα οποία τον βοηθούν στο να είναι κοινωνικός και να αποφασίσει πώς θα διαχειριστεί καλύτερα τα εφόδια που έχει και τι θα κάνει στη ζωή του.